Aanzwellende violen en dramadrums:

Violen en drums,.. Het eerste waaraan ik denken moet zijn de grote bepaald niet vrolijke rockers als de Tindersticks (Buried Bones (Live)), Mark Lanegan (met Isobel Campell) (False Husband) en Twilight as played by the Twilight Singers (Verti-Marte). Prachtige langzame en zware muziek met duizenden laagjes en geluidjes, waar vaak wel ergens een viool opduikt en waar de drums niet alleen ritme, maar ook zwaarmoedige grootsheid toevoegen. Maar violen en rock, hier in België, da's toch boven alles dEUS (Via, al was Hotellounge ook wel heel mooi geweest!) Ik denk in ieder geval dat beide nummers zich niet onbetuigd laten wanneer het gaat om zwaar aangezette drumpartijen.

Over zwaar aangezette emo-drumpartijen; Work hard/play hard, van het ongeevenaarde Palace Music. Geen viool te bekennen in het hele nummer, maar zeker een nominatie waard door de drums alleen. Nog een stukje (waarschijnlijk) viool-loze emotie hier: A king and a queen van Okkervil River (waarvoor dank Hylke). Ik geef het hier toch een plaatsje omdat dit wederom op gerechtvaardigd is door de drums alleen, maar vooral omdat de blazers hier toch alles doen wat violen ook kunnen, aanzwellen en aanzwellen,... prachtig! Via het al niet minder mooie Jef van Jaques Brel wil ik vervolgens de gitaren van de rock verlaten voor die andere grootmeesters van emotionele meeslependheid,... de soul.

Hoewel ook hier het aanzwellen veelal een taak is voor de blazers (Syleena Johnson: Half a love), zijn er toch een aantal pareltjes te vinden. Het bekende You don't have to say you love me van Dusty Springfield bijvoorbeeld. Maar ook de zus van Aretha heeft er een aantal gemaakt; I can't help my feeling so blue van Carolyn Franklin. Niet allen de vrouwen gebruikten "sweetening" met strijkers, luister maar eens naar Joe Simon (Before the night is over) (inderdaad;.. gesampled door Outcast) en Luther Ingram (The other man).

Als afsluiter dan nog twee stapjes wat verder de geschiedenis in; Dinah Washington (Drinking again), maar bovenal mijn geliefde Dvorak en zijn symphonie van de nieuwe wereld (Allegro con Fuoco).

10 x "Aanzwellende violen en dramadrums"

Een nieuwe categorie "Muzikaal Drama", compleet met aanzwellende violen en liefst ook zgn. 'dramadrums'. Een mooi voorbeeld hiervan is "Quinze ans" van Claude Michel Schönberg uit een eerdere blog. Het soort (bijna óver) sentimentele liedje dat een combinatie van verdriet en nostalgie opwekt, soms vermengd met een licht gevoel van wanhoop. Drama; muzikaal verwoord. Persoonlijk stel ik voor dat per nummer minimaal óf aanzwellende violen óf dramatische drums aanwezig moeten zijn.
In deze categorie nomineer ik voor een nieuwe mixtape:

1. Moloko "The time is now"

Ze ontmoetten elkaar en haar openingszin ("Do you like my tight sweat?") werd de titel van hun debuutalbum. Helaas ter ziele gegaan met de ontbinding van hun huwelijk, maar Roísín Murphy en Mark Brydon hebben zich daarvóór reeds onsterfelijk gemaakt met enkele pareltjes ("Sing it back"). In "the time is now" wordt een aanvankelijke tokkelende gitaar afgewisseld met de zwoele zwijmelstem van Roísín; maar de ware aard van het nummer komt in volle dramatiek naar boven wanneer de violen inzetten.

2. "Bolero"
Bestáát er een nummer dat dramatischer is dan de bolero? Een vol kwartier wordt opgebouwd naar het kakofonische einde: briljant!! (nog altijd) De dramadrum is vanaf het begin aanwezig.

3. John Miles "Music"
Dit nummer is zo'n beetje het lijflied geworden van de Heineken 'Night of the Proms' en heeft daarmee een ietwat clichématig imago gekregen. Ten onrechte natuurlijk, want zowel tekst als instrumenten zijn van originele kwaliteit. Een ware anthem.

4. Turtles "Happy together"
Voor zover ik mij kan herinneren, hoorde ik dit nummer het eerst in de reclame voor 'Dubbeldrank': een appel en een perzik rollen met elkaar vanuit de fruitschaal naar het pak sap, omdat ze zo 'happy together' zijn. Pas later ging ik ook echt goed naar de muziek zelf luisteren.

5. Margaret Singana "We are growing"
En om even in vroeger tijden te blijven: het titelnummer voor 'Shaka Zulu'. Met Afrikaanse drums en trommels. Natuurlijk sterft de hoofdpersoon een roemrijke dood na een bewogen leven; als dát geen drama is.

6. Solomon Burke "Cry to me"
Mr. Burke spoort niet helemaal. In de eerste plaats is hij feitelijk te dik om op te treden (er moet steevast een troon mee het podium op, waarop Solomon dan plaatst neemt) en in de tweede plaats neemt hij zijn priesterwerkzaamheden véél te serieus! Maar dit nummer, dat ook gebruikt werd in de film 'Dirty dancing' is móói. MOOI. Vooral keihard!

7. Frida Boccara "Cent mille chansons"
Deze chanson begint al met violen, bouwt af, komt tot een hoogtepunt, en begint weer opnieuw. Vol sentiment zingt Frida het geheel aan elkaar.

8. Rammstein "Sonne"
Dramadrums in hun volle glorie: hardrockstyle.

9. Pink Floyd "Another brick in the wall"
Om duidelijke redenen; zonder de marcherende drum zou de gitaar bij lange na niet hetzelfde effect hebben, ondanks de staccato meeslepende stem van Roger Waters. Het nummer werd destijds toepasselijk gebruikt in een nationaal (zwart) protest tegen het verplicht invoeren van 'Afrikaans' (de witte taal) als schoolvak.

10. Sarah Brightman & Andrea Bocelli "Time to say goodbye"
Kan het nóg dramatischer? Emotionele opera met 'eindigheid' als thema; zelfs als je geen Italiaans verstaat genoeg om je in tranen te doen uitbarsten. Bovendien is hij blind. Wéér genoeg om je in tranen te doen uitbarsten. En het begínt al met aanzwellende violen; dan wéét je het wel (kan Hollywood nog wat van leren). Overigens prachtig om te zien hoe híj er gewoon staat, hoog of laag, hard of zacht zingend; terwijl zíj de gewoonte heeft haar dramatiek te moeten visualiseren.

hidden track

"Danse macabre"

Bekend uit het spookslot van de Efteling, maar eigenlijk in zichzelf ook een prachtig muziekstuk.

10x "Nooit meer live"

Een goed initiatief dient navolging te vinden, dus heb ik bij deze de grote eer als eerste een aanvulling te geven voor de enigszins aan vergane glorie onderhevige 'mixtapes'.

In het thema "Nooit meer live" nomineer ik (in willekeurige volgorde):

1. Ramses Shaffy "Ik drink"
Arme Ramses, was zijn eigen beste voorspeller in dit opzicht. Inmiddels de zeventig gepasseerd slijt hij zijn dagen in een verzorgingstehuis. Zo'n grootse volkszanger met een bijna onNederlands rock&roll leven, deze voorvechter van vrijheid. Hij schijnt niet helemáál meer fris in het bolletje te zijn en strompelt soms nog wel het podium op, maar het is toch niet hetzelfde... (of wél? zijn stem blijft prachtig!)

2. Claude Michel Schönberg "A quinze ans"
Prachtige chansonnier met zwoele stem zong troubadoureske liederen vol drama en mystiek. Tegenwoordig componeert hij schijnbaar musicals en balletcomposities (en hij is natuurlijk getrouwd met een jongere vrouw; altijd een veeg teken).

3. Elvis Presley "Suspicious minds"
Een beetje een dooddoener natuurlijk (letterlijk!), maar wie zou nou niet graag TheKing zien en horen optreden en dan nog wel met zo'n prachtig nummer dat nog altijd recht door mijn ziel klieft.

4. Queen "Love of my life"
De grootste artiesten zingen niet alleen liederlijk, maar leven ook zo. Freddie Mercury heeft volgens mij dit concept uitgevonden; en hij stierf ook liederlijk, in een tijd dat mensen óf nog nooit van Aids gehoord hadden óf er niet over wilden/mochten praten.

5. The Carpenters "Solitaire"
Nachtegaal Karen Carpenter en haar pianovirtuoos-broer Richard zitten een beetje in het verdomhoekje en wekken bij menigeen associaties op met 'HollyHobby' en andere zoetsappigheid. Geheel ten onrechte, volgens mij. Ze waren immers één van de eerste bands die een heftige gitaarsolo introduceerden midden in een nummer ("Goodbye to love") en ík vind dat de vele loops en dubbings in hun werk grenzen aan muzikale genialiteit. Vol emotie ook, getuige dit nummer, waarin Karen haar eigen stekende eenzaamheid bezingt. Ze stierf aan anorexia toen ze nog maar 32 was.

6. Rat Pack "All in a night's work"
Lauren Bacall gaf Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr. (en nog een gast) deze bijnaam toen ze ze ooit 's morgens tegenkwam en zij vanuit het wilde nachtleven terug naar hun bed strompelden. Het virtuoze vijftal bracht 'swing' tot leven en leefden ook 'swing'. Bovendien brachten ze ook solo het één en ander teweeg, ookal is menigeen tegenwoordig geneigd ze allemaal onder het kopje "oldies" te scharen. Rebellen waren het...

7. Marvin Gaye "Sexual healing"
Wie begint er nou bij Motown en eindigt als maatschappijkritische oproerkraaier?! En dan zo'n opwindend nummer als "Sexual healing" (ik had natuurlijk net zo goed "What's going on" of "Mercy mercy me" kunnen nomineren, maar laten we de grote 'anthems' even laten voor wat ze zijn). Is Marvin niet neergeschoten door zijn eigen vader?
Maar als ik het dan toch voor het zeggen heb, dan zou ik Marvin met de hele Motowngang willen zien optreden en dan heb ik het maar meteen dus over: Supremes, Stevie Wonder, Jackson Five, Smokey Robinson, FourTops, Temptations...

8. The Beatles "Yesterday"
En dan bedoel ik in hun beginjaren. Voor de LSD en waterpijpen. Maar mét de gillende meisjes. Daar had ik wel tussen willen staan, al was het maar alleen om te kijken.

9. Ella Fitzgerald "We three"
Ella, gestorven in 1996 aan diabetes (nadat beide onderbenen drie jaar daarvoor waren geamputeerd) in duet met zichzelf. Briljant!

10. Joy Division "Love will tear us apart again"
Niet dat ik nou zo'n grote fan ben van Joy Division, maar dít nummer is práchtig!! En het hele verhaal erachter (het nummer werd een grote hit zo ongeveer de dag na de zelfmoord van de 23-jarige leadzanger; de groep ging later verder als 'New Order') inspireert zelfs regisseurs. Na de intrigerende film "24 hour party people", heeft nu ook Anton Corbijn zijn film geïnspireerd op de tragiek van deze band.

Oh nee, ik kom er nu net achter dat van mij schijnbaar óók verwacht wordt de beschreven nummers te uploaden. Nou, zó handig ben ik nou ook weer niet in de digitale wereld, maar als ik eens een middag niets te doen heb, mag er van mijn kant een update in dit kader verwacht worden...

Update 19 sept:
Consider it done!